Leonard Cohen - A thousand kisses deep

Ευανθία Ρεμπούτσικα ~ Τα Γέλια του Κόσμου

tiempo y silencio ~ cesaria evora

The New Duo MainTenanT

Introduction - CELINE DION

Rene Aubry - Noël Aux Balkans

Σταυριανός Γιώργος ~ Cerkami

Καλές Γιορτές!

ένα βιβλίο είναι μια ευχή που δεν τελειώνει ποτέ..

☆☀☆Merry Christmas
☆☀☆Joyeux Noël
☆☀☆Vrolijk Kerstfeest
☆☀☆Feliz Natal
☆☀☆Buon Natale
☆☀☆Frohe Weihnachten
☆☀☆Wesołych Świąt
☆☀☆Boldog Karácsonyt
☆☀☆Feliz Navidad
☆☀☆Vesela Koleda
☆☀☆Kala Christougenna
☆☀☆God Jul
☆☀☆Noeliniz Kutlu Olsun
☆☀☆Selamat Natal
☆☀☆Souksaan Wan Christmas
☆☀☆Ulihelisdi Danisdayohihvi
☆☀☆Miilaad Majiid
☆☀☆Shèng Dàn Kuài Lè
☆☀☆Nollaig Shona
☆☀☆Felix Dies Nativitatis
☆☀☆Miilaad Majiid
☆☀☆Nollaig Chridheil
☆☀☆Merii Kurisumasu

Σας εύχομαι ολόψυχα καλές γιορτές!

(η φώτο είναι από εδώ protoporia)

Elijah Bossenbroek - Song Of Simplicity

Zoë Keating - Lost

γιωργος βαρσαμακης - βραδινος αγγελιοφορος

Your Hand in Mine - Foreword

Χαΐνηδες - Τση γιαγιάς τα παραμύθια

O sole mio - Luciano Pavarotti (greek subs)

A Christmas Story - Journey Of The Angels/Silent Night by Enya.wmv

Καιρός Της Σιωπής (ft. Just-Dave) ~ Άγνωστος Χειμώνας





just click here..!!

Black Is The Color of My True Love's Hair______Aris Christofellis

Tindersticks Are you trying (to fall in love again)

25 Ways to Wear a Scarf in 4.5 Minutes!

Oscar Wilde ~ Ο ψαράς και η ψυχή του_____Astridin Vals

John Sokoloff "Slavianka"

The dance of the life tree - Eleni Karaindrou

Η φάρμα των ζώων

"όταν έχεις γνώση ξέρεις..όταν δεν έχεις, πιστεύεις.."

Διαφήμιση ΛΟΤΤΟ στη Νέα Ζηλανδία

Hol Baumann - Handwritten Notes

Kwoon - Ayron Norya

ARCHIVE-Again (with lyrics on screen-in High Definition)

Alex Kavvadias - Ψαραντώνης The Return (Επιστροφή) Lounge Remix by Billy...

Je crois entendre encore - R.Villazon (greek subs)

YANNI-One man's dream(Ledovskiy Valeriy Remix)-in HD(Tigy's)

Francis Goya "Concerto pour une voix"

Nina Simone ''Everything must change'' from Baltimore

"Μεταξωτοί άνθρωποι.."

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι...

Μού ’μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς»... Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι’ αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων...

Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό... Φερ’ ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και – τό ’χω παρατηρήσει – έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία...

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως – η κυρίως – στο σαβουάρ βίβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν – στη σειρά μιας καντίνας η στην ιεραρχία – χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι.

Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου – και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...

Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται... Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων…

Ιωάννης Τριάντης
Πρωτοδημοσιεύτηκε στο πολιτικό περιοδικό «Επίκαιρα», Πέμπτη 25/11/2010.

Πηγή : trelogiannis

Charlie Haden & Pat Metheny - Cinema Paradiso ( Love Theme )

Ο γέρος και η θάλασσα

ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ-ΓΡΑΜΜΑ ΑΠ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Rene Aubry ~ Frenesie/Lungomare______Johnny Welch~La Marioneta

χωρίς λόγια..

George Benson - The Shadow Of Your Smile [Live '72]

Μυκονιάτης Αντώνης ~ 7

Derya Türkan ~ Sürgün(exile)

Tango video, Tom Waits: Little drop of poison. By Caterina Ongaro

ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία..

James Blake - What Was It You Said About Luck

Gotan Project - Paris, Texas

Jung von Matt/Limmat: Pro Infirmis Get closer.

Rene Aubry ~ apres la pluie II

She's Alive... Beautiful... Finite... Hurting... Worth Dying for.

Ετσι απλά...

Luka Sulic and Stjepan Hauser "Fragile"

Georges Bizet "The Pearl Fishers"

Porcelain Revised Score

Perry Blake - Genevieve (the pilot of your thighs)

Mooncake - Turquoise

Eδω στη Ρωγμή του Χρόνου ~ Θρόισμα Ψυχής

Canto do Tejo ~ Panta Rhei _______ Κυριακής απόγευμα...

Riceboy Sleeps - All The Big Trees

Κωνσταντίνος Βήτα - Το κύμα

Una Noche Mas - Yasmin Levy & Yannis Kotsiras Jeruzalem 28.5.11

Nazim Hikmet ~ Τα Τραγούδια Των Ανθρώπων

Kavvadias - yara yara (ksemparkoi)

Γ.ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ- Ξέρω ενα ανθρωπάκι .wmv

Overhead, The Albatross - Liam Neeson

Όχι Άλλο Αλήθεια

Love Yourself Beautiful scene from Luc Besson's movie Angel A VIDEO

Dejana Backo

Πες μου γιατί - Tell Me Why - Declan Galbraith

strangers- short film

Lux Aeterna By Clint Mansell

Victor Démé - Chérie

Carmen Habanera by Bobby Mc Ferrin & Aziza Mustafa Zadeh

Bombazine Black - Montmartre

Aesthesys ~ A Cage Went In Search Of A Bird

L'Onironaute - Les Chimères Exquises

Clint Mansell - Death is the Road to Awe.

ο σποράκος σας κερνάει δροσερό παγωτάκι για τα γενέθλια που έχει σήμερα..

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ - ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

Μικρές Χορογραφίες για τη Ζωή

Come Rain or Come Shine - B.B King / Eric Clapton

Ed Kuepeer - If I had a ticket

Ludovico Einaudi - Passaggio

16 ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ (16 HISTORICAL PHOTOS).wmv

Εθνικότητά μου : το Χρώμα του Ανέμου

“Ο φρουρός: Εθνικότης;”

“Η γυναίκα: Δεν έχω πια εθνικότητα. Εθνικότητα μου είναι αυτό το παιδί που κουβαλάω στην αγκαλιά μου. Εθνικότητα μου είναι η γη. Εθνικότητα μου είναι ο ουρανός με τ’ άστρα πάνω από το κεφάλι μου. Εθνικότητα μου είναι τα πουλιά που πετάνε πάνω από τα σύνορα. Θέλω να έχω την ίδια εθνικότητα με τα πουλιά που πετάνε πάνω από τα σύνορα. Θέλω να έχω την ίδια εθνικότητα με τα σύννεφα που κάνουν βόλτες πάνω από τη γη. Εθνικότητα μου είναι ο άνεμος. Θέλω να έχω τα ίδια δικαιώματα με τον άνεμο, με τα πουλιά, με τ’ αστέρια του ουρανού. Η μυρωδιά από τις ανθισμένες φλαμουριές… τη νιώθετε; Θέλω να έχω την ίδια εθνικότητα με τις φλαμουριές. Βλέπετε αυτό το ωραίο ηλιοβασίλεμα; Θέλω να έχω την ίδια εθνικότητα με το ηλιοβασίλεμα. Τα ίδια δικαιώματα με τις εποχές του χρόνου… Τα ίδια δικαιώματα με τη χειμερινή ισημερία, με την εαρινή ισημερία… Να! Ήρθε το χιόνι… Ε… τόσον καιρό που περιμένω στα σύνορα… με πρόλαβε ο χιονιάς. Δεν είναι όμορφες οι νιφάδες του χιονιού; Θέλω να έχω την αξιοπρέπεια των νιφάδων του χιονιού. Να μου αναγνωρίσουν αυτή την αξιοπρέπεια. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Μόνο την αξιοπρέπεια των νιφάδων του χιονιού. Να μου δώσουν το δικαίωμα να είμαι αξιοπρεπής, όπως οι νιφάδες του χιονιού.”

Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από την παράσταση "Εθνικότητά μου: το Χρώμα του Ανέμου", που ανέβασε πριν μερικές μέρες η Θεατρική Ομάδα του ΕΜΠ, στο Αίθριο Αβέρωφ στο Πολυτεχνείο. Ένα σύνολο από μικρά κείμενα με σύγχρονη θεματολογία: μετανάστευση, παγκοσμιοποίηση, πόλεμος, σκληρές καταστάσεις αντιμετωπίζονται με χιούμορ αλλά και κυνισμό.

Η παράσταση ήταν βασισμένη στο βιβλίο του Ρουμάνου Ματέι Βίζνιεκ, ποιητή, θεατρικού συγγραφέα και δημοσιογράφου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ύψιλον.

Στα παιδιά αυτής της παράστασης, που χωρίς θεατρικές σπουδές μας γέμισαν με τα ζεστά τους νιάτα σκέψεις κι ελπίδα, χαρίζεται το παρακάτω ως ένα ελάχιστο "ευχαριστώ"..

Miral

Οι ελπίδες και τα όνειρα μοιάζουν με άγρια λουλούδια.

Ανθίζουν στα πιο απρόσμενα μέρη.

Ένα νέο βιβλίο από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία που μεταφέρεται και στον κινηματογράφιο, από τον σκηνοθέτη Τζούλιαν Σναμπλ.
ΜΙΡΑΛ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΕ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ της Ρούλα Τζεμπρεάλ.

Μιράλ είναι το όνομα ενός λουλουδιού που βγαίνει στην έρημο μετά τη βροχή. Μιράλ είναι και το όνομα μιας ευαίσθητης κοπέλας από την Παλαιστίνη...
Μια αληθινή ιστορία για τις ελπίδες του παλαιστινιακού λαού, μοιρασμένες κι αυτές, όπως η γη τους, ανάμεσα στην ανάγκη να αγωνιστούν και στο όνειρο να διεκδικήσουν την τόσο λυτρωτική ειρήνη.

 

Καλή ταινία αλλά της έλειπε το κάτι που θα μπορούσε να την απογειώσει..

LOVING.wmv

CASA PATAS EN VIVO 59 - EL CARPETA

George Varsamakis:Rain visitor (Ο επισκεπτης της βροχης)

Schwarzfahrer - Ο Λαθρεπιβάτης

γιορτή της μητέρας

"Μάνα, μην ψάχνεις,

μη βγάζεις πια στους δρόμους τη φωτογραφία μου.

Υπάρχω μάνα,

κτυπά η καρδιά μου σε μια γλάστρα στην Αμμόχωστο.

Θυμάσαι μάνα,

είχες μια ρίζα που 'φτιαχνε άσπρα τριαντάφυλλα,

εκεί 'μαι μάνα,

μα η καρδιά μου τα 'χει βάψει κόκκινα

Έλληνας είμαι αγνοούμενος,

απ' την Αμμόχωστο, απ' την Αμμόχωστο"

 (αγνώστου)

μικρός φόρος τιμής και σε κάποιες άλλες μανούλες...

καλημέρα..

ξεκινώντας να χαρίσω ένα τραγουδάκι στον "Κρατούντα" βλ. simpleman 

βρήκα το παρακάτω όμορφο βιντεάκι

καλημέρα σας

απόσπασμα από το βιβλίο "Χαμογέλα ρε τι σου ζητάνε"

Yaku...όπως νερό..

βασισμένη σε αληθινή ιστορία, είναι μια απ' τις ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε..

ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στην ταινία μπορείτε να διαβάσετε εδώ rizospastis

Αθάνατος...καλό ταξίδι

περί βλακείας..

Με αφορμή τα δυσάρεστα γεγονότα του Σαββάτου, που σκίασαν τη νίκη της αγαπημένης μου ομάδας και προκάλεσαν μόνο ντροπή στους πραγματικούς φιλάθλους κάθε ομάδας, θυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει.

Είναι το «Εγχειρίδιο Βλακείας» του κ. Διονύση Χαριτόπουλου από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ, το οποίο καταπιάνεται με πολλά «περί βλακείας….» και θεωρώ πως αξίζει να διαβαστεί. 

Τα παρακάτω (ενδεικτικά) αφιερώνονται σε όλους όσους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ευθύνονται για όλα όσα έγιναν, που εκτός όλων των άλλων «προσόντων» τους θεωρώ και ΒΛΑΚΕΣ!!

«70. Ο βλάκας δεν κάνει απλώς βλακείες.

Τα άνθη της βλακείας δεν είναι μόνο οι εμφανείς ανοησίες, γκάφες, λάθη και αρλούμπες, αυτά είναι η ορατή και αναμενόμενη πλευρά. Τα σοβαρά, όπως συμβαίνει πάντα, είναι τα κρυφά, τα ύπουλα και δηλητηριώδη. Η ατιμία του βλάκα είναι δεδομένη. Πίσω από τη μνησικακία, την κακοήθεια, τον φθόνο, τη συκοφαντία, τη ρουφιανιά, την εμπάθεια, τη χυδαιότητα, τη χολή, την κολακεία, τη δουλικότητα, την έπαρση, τη μικροέπεια κρύβεται πάντα ένα μεγάλο κουσούρι. Αν δεν είναι κάτι εμφανές σωματικό ή ψυχικό, τότε πρόκειται ασφαλώς για την ηλιθιότητα που μετέρχεται τα μόνα μέσα που διαθέτει. Αν γυρίσουμε το μέσα έξω του παλιανθρώπου, κατά πάσα πιθανότητα θα βρούμε κρυμμένο έναν άξεστο ηλίθιο. Η παρατήρηση του Λεμπέση έχει προηγηθεί : «η ανηθικότης είναι αποκλειστικόν προϊόν των βλακών». Γι’ αυτό, όταν λένε «να φοβάσαι τον βλάκα άνθρωπο» δεν εννοούν μόνο τις ανοησίες του, που δεν είναι πάντα για φόβο, αλλά επειδή είναι τόσο μοχθηρός και ιδιοτελής που μπορεί «να σου κάψει το σπίτι για να τηγανίσει δυο αυγά».

65. Ο γελοίος δεν μαζεύεται.

Αν είχε κάποιος τη δυνατότητα να παρατηρήσει καταλεπτώς την καθημερινή ζωή ενός ευφυούς ανθρώπου, οι πιθανότητες να διαπιστώσει τη νοημοσύνη του είναι ελάχιστες. Με τον συνηθισμένο τρόπο ντύνεται, οδηγεί, περπατάει, συζητάει, τα πίνει με τους φίλους του. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον συνήθη βλάκα, δεν το έχει γραμμένο στο κούτελο. Αν δεν τον γνωρίσεις, που να καταλάβεις ότι το μυαλό του έχει περονόσπορο. Αντιθέτως, ο γελοίος δεν εννοεί να περάσει απαρατήρητος, δεν το επιτρέπει στον εαυτό του. Το νούμερο θορυβεί, κάνει τα λεφτά του ψιλά για να φαίνονται πολλά. Επιζητεί το «θεαθήναι», «τα μάτια του κόσμου», σαν να βρίσκεται διαρκώς επί σκηνής: η κίνηση, ο τόνος της φωνής, το κόρδωμα απευθύνονται πάντα σε ένα κοινό πολύ ευρύτερο του πραγματικού, στη σύμπασα κοινωνία. Ακόμα και στις ιδιάζουσες περιπτώσεις που υποδύεται τον σεμνό, ανιδιοτελή και low profile, η έπαρση αδύνατον να κουκουλωθεί. Πάλι να εντυπωσιάσει θέλει, να «πουλήσει μούρη», είναι «πουλ μουρ», όπως λένε τα πιτσιρίκια.»

(Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΒΛΑΚΕΙΑΣ», Διονύσης Χαριτόπουλος, Εκδ. ΤΟΠΟΣ)

Μερικά ακόμα μπορείτε να διαβάσετε κι εδώ : paramethorios

Επειδή «πρέπει να ξανασυστηθούμε» όπως λέει ο συγγραφέας….

Bella Ciao - Modena City Ramblers

είναι διαφορετική η πρωτομαγιά στην άσφαλτο του κέντρου..

«Τόσοι άνθρωποι, ναυάγια της καταιγίδας που σαρώνει τον κόσμο, κι αντίς η δυστυχία να τους σμίγει, τους χωρίζει. Λες κι ο καθένας τους φοβάται μην κολλήσει από τον άλλον αρρώστια πιο βαριά απ' αυτή που τον λιώνει».

(Στρατής Τσίρκας, «Λέσχη»)

μην την αφήσετε να σας φύγει..

μια εξαιρετική ταινία, που είδα σήμερα και θα πρότεινα να μην τη χάσετε....

έχοντας πάγια τακτική να μη διαβάζω κριτική πριν δω οιαδήποτε ταινία, για μια ακόμα φορά πολύ το χάρηκα....νιώθω σαν να κάνω ζαβολιά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που γράφουν για τις ταινίες ειδικούς και μη....

ετεροχρονισμένα λοιπόν και πάλι, βρήκα μια κριτική που μ' αρεσε εδώ: cine-theasi.blogspot.com

μια ιδιαίτερη αφιέρωση βιβλίου

 

« Στον καφέ που δεν ήπιαμε

Στην αλήθεια που δεν είπαμε

Στη ζωή που δε ζήσαμε

Στον κόσμο των ονείρων,

το μόνο χώρο και χρόνο

όπου έρχεσαι χωρίς

να φοβάσαι… »

(«ΙΝ ΜΕΜΟΡΙΑΜ», Αναστασία Καλλιοντζή, «Όλα ήταν τόσο μα τόσο υπέροχα», Εκδ. Λιβάνη)

anne dudley jaz coleman in a timeless place

GUSTAVO SANTAOLALLA - Pajaros

Lube davai za

The Power of Words

"χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν"

"Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν

το φως να το σηκώσουν

δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή

σαν την αλήθεια της σιωπής"

Στίχοι: Κώστας Βάρναλης, Μουσική: Λουκάς Θάνου,

Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

ένας γλυκύτατος μικρός..

σας εύχομαι ολόψυχα τούτες τις μέρες να γίνει το "δικό σας" θαύμα...

Valaam Monastery - Beatitudes

Wynton Marsalis - Bourbon Street Parade

Abbey Lincoln. Throw It Away .

Εντυπώσεις..

Σε μια γειτονιά της Αθήνας, εδώ και χρόνια έβλεπα έναν κύριο τυφλό και θαύμαζα τον τρόπο που μετακινούνταν με τις συγκοινωνίες...θαύμαζα μια ευγένεια που τον περιέβαλε, ήξερε πάντα πως να σταματήσει τη συγκοινωνία που ήθελε, ήξερε πάντα που να κατέβει χωρίς να ρωτήσει και δεν καθόταν ποτέ αν του παραχωρούσε κάποιος θέση...μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση η άνεσή του με το μπαστουνάκι του..

Σήμερα, Μεγάλη Δευτέρα, πήγα ν' ανάψω ένα κεράκι σ' εκκλησία στο κέντρο της Αθήνας. Είναι γνωστό πως τούτες τις μέρες ακούγονται τα πιο όμορφα τροπάρια...αμέσως το βλέμμα μου πήγε στους ανθρώπους που έψελναν...και είδα...

Είδα από που έβγαινε αυτή η όμορφη φωνή που ακουγόταν...ήταν ο τυφλός κύριος που έβλεπα κάθε μέρα με το μπαστουνάκι....ήταν "ο τυφλός κύριος" που έψελνε διαβάζοντας με το σύστημα Braille.....

κι ένιωσα ντροπή....ντροπή που γκρινιάζω...ντροπή για όσα έχω και θεωρώ αυτονόητα...

burn It blue By Caetano Veloso & Lila Downs

Paint It, Black-- The Rolling Stones lyrics

Μια εξαιρετική χορογραφία

Petite Mort
Coreography by Jiri Kylian
Nederlands Dance Theatre
1996

3 Pianos Sonho dos Outros Bernardo Sassetti

Μαγεμένη…

Θα σας παραθέσω μερικές εντυπώσεις από τη χθεσινοβραδινή βραδιά με την αγαπημένη Yasmin Levy, για όσους θα ήθελαν αλλά για τον οποιοδήποτε λόγο δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν.

Περιμένοντας το πρώτο της μωράκι, όπως μας είπε, με μια όμορφη κοιλίτσα που την γλύκαινε ακόμα περισσότερο, μας μάγεψε και μας ταξίδεψε…

Έχει μοναδική ικανότητα αυτή η κοπέλα να σε ταξιδεύει με τη συνολική παρουσία της. Σεμνότατη και συνοδεύοντας, όπως κάθε φορά, τα τραγούδια της με την αντίστοιχη ιστορία τους, μιλώντας με το κοινό της που την λατρεύει, αυτοσαρκαζόμενη για τα πολύ «sad» τραγούδια της – όπως η ίδια είπε - τα οποία όλα σχεδόν μιλούν για κάποιον πόνο, κατάφερε μ' αυτό να κάνει το κοινό να σκάσει στα γέλια αρκετές φορές…επίσης μας βρήκε πολύ «quiet & polite» κοινό..!!!

Μαζί της, σε κάποια τραγούδια, εμφανίστηκε ο Γιάννης Κότσιρας. Απ’ τη γλώσσα του σώματος και μόνο θα μπορούσε να αντιληφθεί ο καθένας το άγχος που τον είχε κυριεύσει. Η Yasmin τον αγκάλιαζε, τον χάιδευε και χόρεψε μαζί του για να τον χαλαρώσει. Θύμιζε έναν άνθρωπο ερωτευμένο που όσο προσπαθεί να κάνει κάτι πολύ καλά τελικά όλα στραβά του βγαίνουν. Σε μια τόσο όμως αισθαντική φωνή όπως η δική του, σ’ έναν τόσο ταπεινό και ντροπαλό άνθρωπο, που έχει το θάρρος να παραδεχτεί το άγχος και τα λάθη του μπροστά σε τόσο κόσμο, δεν μπορούμε να μην του το συγχωρέσουμε…. Γιάννη, αν τύχει να διαβάσεις ποτέ αυτές τις γραμμές να ξέρεις πως μετά το χθεσινό «σ’ αγαπάμε περισσότερο!!».

Οι φωνές τους μαζί ταίριαζαν πάρα πολύ. Είθε και οι δυό αγαπημένοι να μας χαρίσουν στο μέλλον κοινά τραγούδια.

Ο χώρος που τη φιλοξένησε (Θέατρο Badminton) διέφερε πολύ και απ’ το χώρο που διεξήχθη το 1ο Kosmos Festival (Ιππικό Όμιλο στο Γουδί) στην πρώτη της εμφάνιση στην Ελλάδα αλλά και απ΄ το Gazarte (στο Γκάζι). Η ταπεινή μου άποψη είναι πως στο Gazarte, ένιωθες πως οι μουσικοί της και ο κόσμος την αγκάλιαζαν….νομίζω πως στο badminton ήταν κάπως πιο ψυχρή η ατμόσφαιρα..

Εντελώς παράλογη θεωρώ την απαγόρευση της μαγνητοσκόπησης-φωτογράφισης. Οι κοπέλες του θεάτρου κυνηγούσαν το κοινό για να κλείσει τις κάμερες δια "ροπάλου"-φακού. Όσο κι αν προσπαθήσατε, κύριοι του badminton, δεν καταφέρατε να το πετύχετε..

σποράκος

επειδή αδυνατώ προς το παρόν ν' ανεβάσω τα δικά μου βιντεάκια, ας δανειστούμε για ακόμα μια φορά ένα υπάρχον..καληνύχτα σας..

If The Stars Were Mine ~ Melody Gardot

Δεν καταλαβαίνω πλέον..

Τον Μάρτιο του 2011 παρακολούθησα την εξαιρετική παράσταση «ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΘΡΥΨΑΛΑ…2010» του κ. Γ. Αρμένη. Σε κάθε κάθισμα στο θέατρο, ένα μικρό και διαφορετικό για τον καθένα δωράκι περίμενε τον αποδέκτη του…ήταν ένα φύλλο Α4 με τυπωμένο ένα ποίημα…

Σ’ εμένα έτυχε το παρακάτω…

Η καμπάνα

Γιάννης Ρίτσος

Ποιος ήταν που κρέμασε ( και πότε;) πάνω ακριβώς απ’ το τραπέζι

καταμεσίς στο ταβάνι, αυτή τη μαύρη καμπάνα;

- πριν μήνες; πριν χρόνια;

Σκυμμένοι στο πιάτο μας, δεν την είχαμε δει.

Ποτέ δε σηκώσαμε λίγο πιο πάνω το κεφάλι, - ποιος ο λόγος άλλωστε;

Μα, τώρα, το ξέρουμε – είναι εκεί, αμετάθετη.

Ποιος τάχα την πρωτό ‘δε;

ποιος μας το ‘πε αφού κανείς μας δε μιλάει;

Ίσως, μια νύχτα, ακολουθώντας το ποτήρι,

στραγγίζοντας την τελευταία σταγόνα του κρασιού, μέσ’ απ’ το άδειο

θαμπωμένο ποτήρι, να την πήρε το μάτι μας. Σκύψαμε αμέσως

ακόμη πιο πολύ. Πεινάμε, δεν πεινάμε, τρώμε· περιμένοντας πάντα,

από στιγμή σε στιγμή, ένα μεγάλο αόρατο χέρι να χτυπήσει την καμπάνα

εννέα ή δώδεκα φορές ή μία και μόνη,

απέραντα μόνη, απειθάρχητα μόνη,

ενώ, από μέσα μας, μετράμε κιόλας,

μήπως συμπέσουμε τουλάχιστον στους χτύπους.

μήπως μιλάμε μόνοι μας ;

 ή μήπως φωνάζουμε και δεν μας ακούει κανείς;

και πως θα βγούμε απ' τα δύσκολα; μόνο με λόγια...;;

Μην τα βάζετε με τα παιδιά...

Ένα μικρό κορίτσι μιλούσε με το δάσκαλο της για τις φάλαινες.

Ο δάσκαλος είπε ότι είναι φύση αδύνατο μια φάλαινα να καταπιεί έναν άνθρωπο, γιατί αν και είναι ένα πολύ μεγάλο θηλαστικό, ο λαιμός του είναι πολύ μικρός.

Το μικρό κορίτσι επισήμανε ότι μια φάλαινα είχε καταπιεί τον Ιωνά.

Ενοχλημένος ο δάσκαλος επέμεινε ότι μια φάλαινα δεν μπορεί να καταπιεί έναν άνθρωπο.

Τότε το μικρό κορίτσι είπε, " Όταν θα πάω στον παράδεισο, θα ρωτήσω τον Ιωνά."

Και ο δάσκαλος τη ρώτησε " Και αν ο Ιωνάς έχει πάει στην κόλαση?" Και η μικρή απάντησε "Τότε θα τον ρωτήσεις εσύ!"

Μια μέρα μια πιτσιρίκα καθόταν και έβλεπε τη μητέρα της που έπλενε τα πιάτα στον νεροχύτη. Ξαφνικά παρατήρησε ότι η μητέρα της είχε αρκετές λευκές τρίχες, που έκαναν αντίθεση στο καστανά της μαλλιά.

Κοίταξε της μητέρα της και τη ρώτησε όλο απορία "Γιατί κάποια από τα μαλλιά σου είναι λευκά, Μαμά?"

Και η μητέρα της απάντησε "Λοιπόν, κάθε φορά που κάνεις κάτι λάθος και με στεναχωρείς και με κάνεις να κλαίω, μια τρίχα μου γίνεται λευκή."

Το μικρό κορίτσι σκέφτηκε λίγο αυτή την αποκάλυψη και είπε "Μαμά, γιατί όλα τα μαλλιά της γιαγιάς είναι άσπρα?"

Μια δασκάλα συζητούσε με πεντάχρονα και εξάχρονα παιδάκια τις Δέκα Εντολές.

Αφού τους εξήγησε την Εντολή "Τίμα τον Πατέρα σου και τη Μητέρα σου", τα ρώτησε "Αν υπάρχει κάποια εντολή που να μας μαθαίνει πως να συμπεριφερόμαστε στα αδέρφια μας?"

Χωρίς να χάσει λεπτό ένα αγοράκι (το μεγαλύτερο στην οικογένεια του) απάντησε "Μην σκοτώσεις!"

Τα παιδιά είχαν όλα φωτογραφηθεί και η δασκάλα προσπαθούσε να τα πείσει να αγοράσουν από μια ομαδική φωτογραφία.

"Σκεφτείτε τι ωραία που θα είναι όταν μεγαλώσετε να βλέπετε αυτή τη φωτογραφία και να λέτε "Να η Ιωάννα, είναι δικηγόρος" ή "Να ο Μιχάλης, είναι γιατρός".

Μια φωνούλα ακούστηκε από το βάθος της τάξης "Και να η δασκάλα, είναι νεκρή."

Μια νηπιαγωγός παρατηρούσε τα παιδιά της τάξης της καθώς ζωγράφιζαν. Και περνούσε που και που από δίπλα τους για να δει τις ζωγραφιές τους.

Καθώς περνούσε από ένα κοριτσάκι που δούλευε σταθερά, το ρώτησε τι ζωγράφιζε.

Το κοριτσάκι απάντησε " Ζωγραφίζω το Θεό."

Η δασκάλα σταμάτησε και είπε " Μα κανένας δεν ξέρει πως μοιάζει ο Θεός."

Χωρίς να χάσει λεπτό από τη ζωγραφιά της, το κοριτσάκι απάντησε "θα ξέρουν όλοι σε ένα λεπτό."

Μια δασκάλα εξηγούσε στα παιδιά την κυκλοφορία του αίματος. Προσπαθώντας να το κάνει πιο κατανοητό είπε "Τώρα παιδιά, αν σταθώ με το κεφάλι προς τα κάτω, όπως ξέρετε, το αίμα θα κυλίσει όλο εκεί και το πρόσωπο μου θα γίνει κόκκινο.

"Ναι", είπαν όλα.

"Τότε γιατί όταν στέκομαι κανονικά όρθια, δεν τρέχει το αίμα στα πόδια μου?"

Και ένας μικρός φώναξε, "Γιατί τα πόδια σου δεν είναι άδεια"

Τα παιδιά ήταν σε σειρά στην καφετέρια του σχολείου για το μεσημεριανό. Στην αρχή του τραπεζιού ήταν μια μεγάλη στοίβα με μήλα. Μια δασκάλα έκανε ένα σημείωμα και το άφησε δίπλα στα μήλα.

"Πάρτε μόνο ΈΝΑ. Ο Θεός κοιτάει."

Στην άλλη πλευρά του τραπεζιού υπήρχε μια μεγάλη πιατέλα με μπισκότα σοκολάτας.

Και ένα παιδί έγραψε ένα σημείωμα, "Πάρτε όσα θέλετε, ο Θεός προσέχει τα μήλα."

πηγή